გასულ კვირას ჩვენი ქვეყნის ერთ-ერთი ყველაზე ლამაზი ქალაქი ბათუმი, რამდენიმე დღით ისე ჩაბნელდა და ჩამუქდა, ბუნებრივია ყველას არცთუ საამო გასული საუკუნის 90-იანი წლები გაგვახსენდა, როდესაც უშუქობა ჩვენი ცხოვრების თანმდევი უბედურება იყო და დენის მოსვლა ადამიანებს შვილის შეძენაზე არანაკლებ უხაროდათ. აქვე მინდა იმედი გამოვთქვა, რომ ბათუმი კვლავ ძველებურად გათბება და გაფერადოვნდება, მაგრამ გაყინულ-ჩაბნელებული ბათუმის ხილვამ ბევრი უშუქობასთან დაკავშირებული მოგონება წამოსწია წინ და მათი უმეტესი ნაწილი ფეხბურთს, უფრო კონკრეტულად კი დენის მქონე ახლობლების ძებნაში მთელს თბილისში მოწანწალე ფეხბურთის გულშემატკივრებს უკავშირდება.

მე ეს დიდებული ხალხი ღამეული და ჩაბნელებული თბილისის არაერთ უბანში მინახავს ავჭალიდან ფონიჭალამდის. მინახავს ტიპები საკუთარი აკუმულატორებით და ანტენებით რომ დადიოდნენ პატარა ტელევიზორების საძებნად. მინახავს ორი გვარიანი ჯეელი, რომლებიც მხოლოდ იმიტომ წვალობდნენ, ჩემპიონთა ლიგის უკვე დასრულებული მატჩების შედეგები მაინც რომ გაეგოთ. მინახავს ზამთრის სიცივეში სიცივის დამმარცხებელი, არყისბოთლმომარჯვებული ბიძაკაცები გინებ-გინებით რომ დაეძებდნენ თბილ ოთახსა და ჩართულ ტელევზორს. მინახავს სამარშრუტო ტაქსიში შეყუჟული ბიჭ-ბუჭობა როგორ უსმენდა პორტუგალიიდან გადმოცემულ ”ბოავიშტა”-თბილისის “დონამოს” რადიორეპორტაჟს. რადიორეპორტაჟებით მაშინ ძირითადად ქართული კლუბების თამაშებს გადმოსცემდნენ. ევროპული ფეხბურთისათვის კი ჩართული ტელევიზორის მოძებნა იყო საჭირო.

მასობრივი უშუქობის პერიოდში რა თქმა უნდა საუბარიც კი არ იყო ეზოებში მდებარე მინი-სტადიონებზე და მათ ღამეულ განათებაზე. ამასწინათ გვიან მომიწია ერთ-ერთ უბანში გავლა და აღფრთოვანებული დავრჩი, როდესაც ვნახე, რომ ზამთრის სუსხის მიუხედავად, 10-12 ბიჭი ამ განათებულ მინი-სტადიონზე დარბოდა და ბურთსაც გემრიელად აგორებდნენ. ამ ამბავმა კიდევ ერთხელ დამაბრუნა 90-იან წლებში და ერთი ისეთი ამბავი გამახსენდა, რომელსაც რომ არა ჩაბნელებული ბათუმი და ზამთრის სიცივეში მოთამაშე ბალღების ხილვა – ალბათ სამუდამოდ ჩაილექებოდა მეხსიერებაში.

90-იანი წლების ის პერიოდია, როდესაც პურის რიგები ისეთივე ჩვეული მოვლენა იყო, როგორც მაგალითად საშინელი მარგარინის კარაქად გასაღება. საღამოა. ერთ-ერთ პურის ქარხანასთან რიგში მე და ჩემი ბავშვობის ორი მეგობარი ვდგავართ და რაკი ჯერ კიდევ პატარა ბიჭები ვართ და გული სულ მასხარაობისაკენ მიგვიწევს, ვართ ერთ ამბავში. ხან მუჯლუგუნებს ვურტყამთ ერთმანეთს, ხან კეფაში ვუბრახუნებთ და ერთი სიტყვით, შევაწუხეთ რიგში მდგომი ისედაც საკუთარი პრობლემებით გადაქანცული მოქალაქეები.

ბოლოს, ერთმა ჭკვიანმა მეგრელმა კაცმა გვირჩია: ”აქ ღლაბუცს და ჩვენთვის ნერვების მოშლას, აგერ გვერდით ითამაშეთ და რიგს ჩვენ დაგიკავებთო. მეტი რა გვინდოდა? გამოვქანდით რიგიდან, ვიპოვეთ ლუდის ძველი, მიჭყლეტილი თუნუქის ქილა და დავიწყეთ ვითომ ფეხბურთის თამაში. დაყრილი ლუდის ქილებითვე გავაკეთეთ კარები, სათითაოდ ვდგებოდით ამ უცნაურ კარში  და ვურტყამდით პენალტებს. ღამე კი იყო, მაგრამ მთვარე ანათებდა კოხტად და ერთმანეთის სილუეტებთან ერთად იმ ლუდის ქილასაც ასე თუ ისე ვარჩევდით. იყო ერთი ბრახა-ბრუხი და გნიასი. ხალხს რომ ეგონა, ჩვენი რიგიდან გამოსვლით ცოტას მაინც დაისვენებდნენ, უარესი მოხდა. სულ გადავირიეთ და რამდენჯერმე ჩვენს მიერ აცილებული ”ბურთი” რიგში მდგომი ხალხისაკენ გაფრინდა.

ბოლოს როდის-როდის მოგვიწია რიგმაც. ავიღეთ ჩვენი კუთვნილი 2-2 პური (მაშინ რიგში მდგომ ერთ ადამიანს 2 პურზე მეტს არ აძლევდნენ – აქაოდა ბევრი რომ მივცეთ პურს გაყიდიან და ივაჭრებენო) და გამოვწიეთ შინისაკენ. ორი პურიდან ”ფეხბურთის” თამაშით დაღლილს ერთი პური გზაში შემომეჭამა და მივედი სახლში ყურებჩამოყრილი. ალბათ ჩემმა მეგობრებმაც ასე ქნეს. ცხელი პური ცივ და ბნელ ზამთარში განსაკუთრებულად გემრიელი ყოფილა.

ჰოდა ის ბიჭები, რომლებიც ახლა განათებულ მინი-სტადიონებზე ღამ-ღამობით ბურთს აგორებენ, ძალიან მაიმედებენ. მაიმედებენ თუნდაც იმის გამო, რომ მათ პურის რიგში თუნუქის ქილით ფეხბურთი არასოდეს უთამაშიათ!