დილაა. სან პაულუს საბურთალოსებრ უბან პაულისტაში განზე ფეხებგაჩაჩხულად დგას ზომიერად ფერხორციანი მულატი მხნე კაცი და ლუდს არახრახებს. მის უკან მდგომ დედაბერს დიდი დახლი გაუშლია და ათასგვარ პაჭა-პუჭობებს ყიდის დაწყებული მძივებიდან, დამთავრებული შამანურად სხივმოსილი ხელსაბნევებითა და ყელსაბნევებით.
გზის მეორე მხარეს კლუბ „პალმეირასის“ მწვანედშეღებული მაღაზიის კარს აღებს ჩანჩურა ბიჭი და თან ტელეფონზე საუბრობს „ისენდე ვერრიი, კონგრეტეე ჟუჯიო“ - იძახის და ცალი ხელით ეჯაჯგურება მაღაზიის გასაღებ ცხაურს. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ მხოლოდ გარიჟრაჟია, მაინც ბარაქიანად ცხელა და გულში ნიშნის მოგებით იხსენებ, რომ თბილისში ამ დროს სუსხიანი, ჟინჟლიანი, ქარიანი და დარდიანი თებერვალია.
რაც შეეხება უბანსა და უზარმაზარ პროსპექტს, სახელად “პაულისტა”... ჩემი თაობის ფეხბურთის მოყვარულ ხალხს უეჭველად ემახსოვრება ევროპაში გემრიელად მობურთალი ერთიდაიმავე სახელის მქონე ორი ბრაზილიელი ფეხბურთელი - ჟუნინიო პაულისტა და ჟუნინიო პერნამბუკანუ. როგორც აღმოჩნდა, რაკი სან პაულუელმა ჟუნინიო პაულისტამ თავის მეტსახელად ანუ თიკუნადაც, არც მეტი არც ნაკლები, საკუთარი უბნის სახელი - პაულისტა აიღო, არც ჟუნინიო პერნამბუკანუ გამოდგა ჯაბანი და ბრაზილიის ქალაქ რესიფეში შობილმა უმაგრესმა ჯარიმის დამრტყმელმაც რესიფეს უბანი პერნამბუკანუ გამოიყენა გვარად და ამგვარად ვიცით ჩვენ ორი ჟუნინიო, ვითარცა ორი მარინა ფერაძე და ორივე „გიორგის ასული“.
საფეხბურთო კლუბი „პალმეირასი“ სან პაულუში ზოგს უყვარს, თუმცა უფრო ბევრს არ უყვარს, ისევე როგორც ამ ქალაქის კიდევ ორი ცნობილი კლუბი - „კორინთიანსი“ და „სან პაულუ“.
„პალმეირასი“ მდიდარი ხალხის საყვარელ გუნდად ითვლება და ღარიბთა ფაველებში ძალიან იშვიათად ნახავთ ამ კლუბის შესამოსელში ჩაცმულ თეთრ-მწვანემაისურიან ბავშვებს.
„სან პაულუ“ უფრო სახალხო კლუბია, თუმცა დაბალ ფენებს ყველაზე მეტად მაინც „კორინთიანსი“ უყვარს და ეს ყველაზე მეტად ჩანს მაგალითად სან პაულუს საოცარ ბაზარში, სადაც თითქმის ყველას სწორედ ამ გუნდის მაისური აცვია და ამ მაისურთა დიდი ნაწილი ძველია ვითარცა ეს ბაზარი და თავად კლუბი „კორინთიანსი“.
როგორ იქნა, გააღო ზანტმა ჯეელმა „პალმეირასის“ საკლუბო მაღაზია და სიგარეტს ისეთი ბედნიერი იერითა და გამარჯვებული კაცის განცდით მოუკიდა, თითქოს დიდი და ისტორიული რამე გაეკეთებინოს. კარის გაღებამ ფრიად გაახარა აზიელ ტურისტთა ჯგუფი, რომლებიც მაღაზიას შეესივნენ და სულ მალე თეთრ-მწვანე მაისურებში გამოწყობილები ბედნიერი სახით დაბოდიალობდნენ პაულისტას მთავარ გამზირზე. მზე კი ამოდიოდა და სიცხეც აჭერდა და აჭერდა.
გამოჩნდნენ მენაყინეები. ზუსტად ისეთი მენაყინეები, როგორებიც მახსოვს გასული საუკუნის 80-იან და 90-იანი წლების თბილისში. უბრალოდ, სან-პაულოელი მენაყინეები თბილისელებისგან განსხვავებით რამდენიმე ასეული იყო და ყველა ისე ყვიროდა, როგორც ბრაზილიელი კომენტატორი მეორე ლიგის არაფრისმომცემი მატჩის წაყვანის დროს. ჩვენი არ იყოს, ბრაზილიაშიც ნაყინი იყიდება ყველგან და ყოველი ფეხის ნაბიჯზე, მაგრამ ეს მარადიული რამაა და ქუჩაში ეტლით მოსიარულე მენაყინესთან გასაუბრებაც მარადიულია, როგორც ხელზე მკითხავი შამანი დედაბერი ქუჩის მიჭყლეტილ ჩიხში.
ლუდის მსმელმა მულატმა ჯიგარმა ბოთლი თბილისურად, წრუპუნით გამოცალა და ხელის ოსტატური მოძრაობით გასტყორცნა უზარმაზარ სანაგვე ყუთში. მოვიდნენ სუპრმარკეტისა და სადალაქოს გამღები ხალხიც, რომლებმაც ერთმანეთს ძველნაცნობურად თითო სიტყვა გაუცვალეს და საკუთარ საქმეებს მიხედეს. სადალაქოს (დღეს რატომღაც სტილისტის სალონს რომ ეძახიან) აღებდა მაღალ ქუსლებზე მდგარი ქალბატონი, რომელსაც ემოსა ბრაზილიურ უძველეს სერიალებში მრავალგზის ნაჩვენები ქვრივის შავი სამოსელი, თავისი უცნაური ქუდითა და ყელზე დაკიდებული რომელიღაც წმინდანის გამოსახულებით.
ასკინკილით გამოიარა ხაჭაპურის მსგავსი ნაცხობის მღმურძლავმა უბნის უცნაურმა კაცმა, რომელიც ყველა ქალაქს ძალიან ამშვენებს, მაგრამ თბილისელი კოლეგებისგან განსხვავებით, ამ კარგ კაცს ბრაზილიის ნაკრების უძველესი მაისური ემოსა, რომელიც, როგორც შემდეგში გავარკვიე, „პენტაკამპეონებს“ 1986 წლის მუნდიალზე ეცვათ.
დაცხა. ძალიან დაცხა. ბრაზილიურად. მთელი დღე იყო წინ...
ლევან სეფისკ ვერაძე
